Rok 2011 właśnie zakończył swoją działalność. Dla muzyki był to czas eksperymentów. Wielkie tsunami popularności zyskały sobie style takie jak chillwave czy lo-fi w najróżniejszej odmianie. Jednak, a może właśnie dlatego, to nie one pojawiły się w moim prywatnym zamknięciu muzycznego top 10.
Zestawienie subiektywne do szpiku kości, dodatkowo bez zespołów z jedną epką na koncie - nie będziemy tutaj uprawiać muzycznego hipsterstwa.
Oby ten nowy rok przyniósł nam jeszcze więcej dobrej muzyki!
Tak więc zaczynamy:
Soul w europie określa się na nowo, puszcza oko amerykańskiej koleżance i w tym samym czasie zostawia ją za plecami. Stylistyczny wachlarz spięty głosem i wrażliwością artystki. Jeśli wasza dusza też waży troszeczkę więcej niż piórko to musicie posłuchać tej płyty.
9) Panda Bear - Tomboy
Freak folk z najwyższej półki. Jeśli komuś brakuje nowych wydawnictw od Animal Collective spokojnie może zadowalać się płytą "Tomboy". Noah Lennox wie, że to co robi jest dobre i bezpruderyjnie zaczyna swój album od prologowego i wymownego "You Can Count On Me". Po przesłuchaniu, każdy dojdzie do takiego wniosku.
Dosłowny rzut na taśmę wykonany do spółki przez Nicolas'a Jaar'a i Dave'a Harrtingtona pod szyldem Darkside. Niesamowicie klimatyczna i wizjonerska płyta przedstawiająca swoisty soundtrack dla początków postapokaliptycznego świata. A cały ten elektroniczny ambient został wykonany z sampli reklam lat '80 i '90.
Nikt nie umarł. Wszyscy mają się dobrze, a już napewno nie The Decemberists. Ten indiefolkowy kwintet z Portland ma nieprzeciętną zdolność do pisania ładnych melodii. Mają w sobie niespożyty pokład pozytywnej energii i radosnej beztroski, która na najnowszej płycie przybiera twarz muzyki country!
Trochę trzeba było poczekać na następcę "Like Drawing Blood" ale warto było. Nowy album ma lustrzany potencjał do swojej poprzedniczki. Wspaniała różnorodność stylistyczna spotyka się z nośnymi kompozycjami i bogatym głosem Becker'a. Wpada w ucho od pierwszego przesłuchania.
Wspaniały "dowidzeniowy" pomnik tego legendarnego zespołu z Atlanty. Utwory z najnowszej płyty to jak przejażdżka "rollercoasterem czasu". Pojedyncze piosenki pasują do albumów z najróżniejszych okresów działalności zespołu, tym samym zamykając klamrą jego twórczość. Najlepsza płyta R.E.M. od czasów "New Adventures In Hi-Fi". Szkoda, że ostatnia.
Mówi się, że w muzyce już wszystko zostało wymyślone. Ta płyta doskonale zaprzecza temu zdaniu kategorycznie. Świeża i pełna energii, a przy tym szalenie przebojowa! Prostymi środkami, są tutaj zbudowane kwitnące aranżacje, które potrafią zaskoczyć na każdym kroku. Osobiście mogę wtórować Merrill do słów singlowego "Bizness": "I'm addicted, yeah!"
Wspaniały hołd dla wielkich bardów Ameryki i nieograniczonych przestrzeni. Wspaniałe melodie i doskonałe wyważenie pomiędzy gitarami, a elektroniką. Gdyby Bob Dylan i Bruce Spriengsteen urodzili się trochę później, mogli by nagrać właśnie taką płytę. Jestem szczerze zaskoczony, że młody zespół nagrywa TAKĄ płytę!
Ten człowiek naprawdę zawarł pakt z diabłem. Stanął o północy na jakimś rozdrożu, odprawił zakazane rytuały, oddał duszę i zaczął nagrywać rewelacyjną muzykę. Król muzyki niemodnej w każdym calu, którego słuchają wszyscy. Niezmiennie od lat, wysoki poziom.
Widać, że Justin Vernon ma naprawdę spore ambicję, ale i też środki do jej zaspokojenia. Ewolucja jaką przeszła jego muzyka z ascetyczno/akustycznych kompozycji do opasłych aranżacji na mini orkiestrę, wystrzeliwuję Bon Ivera do statusu folk-gwiazdy.
jak ja się zgadzam z vernonem na pierwszym miejscu. ojacie.
OdpowiedzUsuń